Familie is belangrijk, maar wat als je familie wegkijkt of jarenlang zwijgt? Wat als je achter al de leugens komt, wegkijken doen alsof het er niet is. Wat als seksueel misbruik als een rode draad door je familie gaat? Dan kan en mag je dan voor jezelf kiezen!!
Zoveel wat er in mijn hoofd rond gaat het lijkt wel een chaos terwijl ik zo hard probeer om eruit te komen, ik wil mij niet zo voelen ik wil door verder met mijn leven. De brief aan mijn moeder blog 14 sep, alle ellende en pijn die zij en haar man achter gelaten hebben en dan mijn familie die net zo meegedaan hebben, het maalt en het maalt maar door.
Terug naar 33 jaar het jaar toen het monster overleden was maanden laten kwamen de eerste scheuren in mijn fundament naar buiten en vertelde ik mijn partner waar en wat mij zo verdrietig door voelde, dat was zeker niet de dood van mijn vader hier was ik oprecht opgelucht over gerechtigheid zo voelde het. Het voelde voor mij als een soort bevrijding.
Mijn vader heeft dingen gedaan die niet hoorde, misbruik vanaf mijn 3e heb ik duidelijke herinneringen, ik heb opmerkingen gemaakt naar mijn moeder maar die zag ze als grappig, ik heb duidelijk gezegd op mijn 6e al fietsend bij het viaduct tegen mijn moeder zij geloofde mij niet en verbood mij om hier ooit nog over te praten het was niet waar.
Ik was 33 jaar en het houdt mij al oneindig mijn leven bezig, maar vanaf nu hield het mij meer in zijn grip ik had al heel erg lang last van nachtmerries maar ik kon er niets over zeggen dit is mij nadrukkelijk verboden en wie zou mij geloven buiten Marcel om? Mijn lijf reageerde op de aanwezige schade, de pijn en het verdriet.
Die bewuste avond dat mijn moeder er was, de kids op bed lagen nogmaals geprobeerd om een gesprek met mijn moeder aan te gaan. Mam kan ik met je praten, ze zei ja…. Ik wil teruggaan naar toen 6 jaar was…. Gele fietsje viaduct drempel…. Dat ik je toen zei maar mama papa doet het ook, dit kwam naar voren omdat Joop met het glazen oog aan mij had gezeten alleen zijn hand in mijn broek verder kan ik de daadwerkelijke beelden niet meer terug krijgen ik ga ervan uit dat het hierbij gebleven is maar dat weet ik niet zeker.
Alleen een losse spijkerbroek knoop en gulp los en een bungelende losse gele riem doen alsof ik van de wc afkwam omdat mijn vader boos aan de deur stond te bonken en te schreeuwen.
Ik liet je even met je gedachten ik gaf je even tijd, je vroeg wat ik bedoelde …. Oké mam ik wil je echt geen verdriet doen maar ik heb er echt heel erg veel last van de pijn van wat er allemaal gebeurd is.
Voorzichtig probeerde ik te praten en zei, mam pap heeft dingen gedaan die niet hoorde. Mijn moeder begon te huilen, slechte dochter ik laat mijn moeder huilen ik doe mijn moeder pijn, hoe kon ik ze heeft haar man verloren en ik wat doe ik? Ik geef het allemaal een trap na, ik geef mijn moeder een hele harde pijnlijke klap, wat ben ik egoïstisch.
Ze zei dat ze het niet meer wist…. Ik ging dicht naast mijn moeder zitten en troostte haar mijn arm om haar heen en zei dat het mij speet en ik haar echt geen pijn wilde doen, sloot mijn eigen pijnlijke hutkoffer weer af dekte het toe met een zwart laken en liet het verder voor wat het was. Wij hebben er samen ook nooit meer over gesproken.
25 Februari 2017 is mijn moeder overleden en 7 maart 2017 overleed mijn vriendin. Hierna raakte ik mijn weg verder kwijt te veel pijn en verdriet en de zolang afgesloten hutkoffer kwam langzaam naar voren eerst ging het zware zwarte laken eraf en een klein kiertje ging open.
10 jaar later nadat ik geprobeerd heb om het gesprek met mijn moeder aan te gaan... Totaal ondanks mijn pogingen om met mijn moeder te praten kon ze niet inzien wat er fout ging in mijn leven wat mij aangedaan is en waar ik al jaren zo mee kampte. Die kier van opzoek naar antwoorden op mijn vragen die mij met name in de nachtelijke uren heel erg bezig hielden.
Ik sprak met de jongste zus van mijn moeder en vertelde voorzichtig met tranen in mijn ogen dat er vroeger dingen thuis gebeurde, tot mijn grote schrik vertelde zij dat ze het wist dat mijn moeder er met haar over gesproken had waar ik mijn vader van beschuldigde. Ze vertelde ook dat het moment dat mijn moeder er met haar over sprak ze had gezegd dat het haar niets verbaasde, ik vroeg haar waarom ze dat zo had gezegd? Ze zei ik herken het ik was 7 jaar en jouw vader… heeft hetzelfde bij mij gedaan! Ongeloof de tranen baande zich nog meer een weg naar buiten.
Allereerst omdat ik (h) erkenning kreeg maar tegelijkertijd vond ik het voor haar zoveel erger dat mijn vader ook haar seksuele handelingen uit had laten voeren, MIJN VADER! Kots misselijk van de gedachten alleen al, maar ook beelden die voorbij kwamen. We spraken nog over haar zussen, de oudste had mijn vader een klap in zijn gezicht gegeven en gezegd dat ze hier niet van gediend was de middelste zus wist je niets over te vertellen omdat het contact met haar niet oké is. Ze zei dat je het zo erg vond voor mijn moeder!
Het is ook wel zielig voor je moeder, deze woorden geven mij tot de dag van vandaag veel pijn hoezo zielig voor mijn moeder? En ik dan is het voor mij niet 1 seconden zielig wat ik heb mee gemaakt? Mijn moeder heeft het ook niet makkelijk gehad bij mijn vader die echt wel de baas in huis was. En als hij het niet met zijn gebulder afkon dan gebruikte hij zijn handen, de kracht had hij de gevolgen waren altijd blauwe plekken. Klopt en hoe vaak ik deze klappen opgevangen heb voor mijn moeder. Achteraf heb ik van 3 tantes erkenning gekregen. Waarvan de middelste tante zelfs ook misbruikt en verkracht is door mijn 3e verkrachter het loopt als een rode lijn door mijn leven, door hun leven.
Tegelijkertijd vroeg mijn tante om het stil te houden, voor haar is het al zolang geleden en zei heeft er nooit iemand iets over verteld. Haar partner haar kinderen niemand weet er iets van, ook heeft ze nooit iets gezegd tegen mijn moeder terwijl ik al wat bladzijde had open gelegd, ze had de waarheid kunnen zeggen zodat mijn moeder het had geweten en zij mijn wel geloofd had. Ze wilde het liever stil houden, dus we zwijgen er over, zolang we dat doen geven we niet de erkenning wat ons aangedaan is en houden we het in die ziekelijke zwarte doofpot. Maar ik loog niet, ik vertelde de waarheid!!!
We sloten het gesprek af en ze zei, je kan altijd bij mij terecht immers weet ze van mijn therapie en Emdr behandeling. Naar mate ik door ben gaan vragen aan mijn andere tantes kwam er heel wat naar boven. Dankbaar dat ik nu eindelijk de her en erkenning heb gekregen van mijn tantes maar de doofpot ik kan er niet mee dealen ik kan niet meer zwijgen mijn stem wil eruit. Mijn lijf schreeuwt ik wil gehoord worden dit moet gestopt worden door niet meer te zwijgen, prima dat jullie het zo achter je kunnen laten en ermee kunnen leven, ermee dealen.
Ik kan dat niet ik word verscheurd door alle pijn van misbruik en mishandeling verwarrend gaat alle verdriet, pijn en eenzaamheid door mijn hoofd en lijf heen. Ik zie de mooie dingen en momenten niet meer, het gevoel is overtroffen door al het slechte... Door al het zwijgen wat mijn leven lang gedaan is heb ik dit moeten doorstaan en heb ik zoveel vragen die door mijn hoofd gaan. Waarom hebben jullie vroeger niet opgelet, jullie hadden mijn kleine meisje kunnen redden? Waarom hebben jullie mij nooit iets gevraagd, was ik niet belangrijk genoeg? Waarom waren jullie niet eerlijk naar mijn moeder toen ik mij had geuit? Waarom hebben jullie mij nooit opgebeld? Waarom hebben jullie mij nooit gehoord en gezien? En nu nog steeds niet? En zo gaan er nog vele vragen door mijn hoofd heen.
Van 1 kan ik er iets bij indenken daar had ik nauwelijks contact mee. Dan heb ik over de afgelopen jaren. De oudste had ik toch een super goede band mee heeft jaren bij ons gewoond mijn neefje was als een broertje voor mij. De jongste tante was altijd mijn rechterhelft als er iets was met mijn moeder stond zei mij altijd bij, met levensbedreigende beslissingen maken of gewoon simpele punten.
Was dit allemaal om het maar goed te laten lijken, of we houden alles in de doofpot dan is het er ook niet, zijn jullie ooit wel oprecht en echt geweest naar mij??? Heb ik mij mijn leven lang zo vergist in mijn familie? Ook door deze familie durf ik niemand meer snel te vertrouwen, op mijn 43ste kwam pas de echte waarheid aan het licht hoezo kan je ooit iemand vertrouwen? Wat is dat? Leugens dat is waar ik in opgegroeit en grootgebracht ben!
Boos onder de boosheid ben ik enorm gekwetst de zoveel ontelbare leugens Verdriet, zoveel verdriet en Eenzaam want iedereen in mijn leven heeft altijd alleen maar gelogen of dingen verzwegen tegen mij de waarheid bestond voor niemand, of bestond ik eigenlijk wel voor niemand??? Ook jullie hebben mij enorm in de steek gelaten, het doet verdomme net zoveel pijn als wat het monster en mijn moeder mij aangedaan hebben!
Na deze gesprekken is er ook geen gesprek meer geweest of de vraag Natas hoe gaat het met je? Is er iets waarmee we je kunnen helpen? Zelfs met mijn verjaardag niet even een belletje, met de feestdagen niets gewoon totale doodse stilte, schijnbaar ben ik niets voor jullie, onzichtbaar. Het doet heel erg veel met mij, de eenzaamheid is groot en ik voel ik mij echt in de steek gelaten door iedereen. Een hele grote boze kwaadaardige wereld zonder familie die niets maar ook niets om mij geeft noch mij ooit heeft zien staan. De leugens waar ik mee op gegroeid ben, schijnbaar ben ik het voor niemand waard geweest!
Ik probeer dagelijks met deze lagen te leven om erboven op te komen zonder jullie steun! Uiteindelijk heb ik krachtig de keuze gemaakt om geen contact meer te hebben, ook al raakt het mij, het weegt niet op tegen alle pijn die ik voel door jullie. Ook jullie leugens, oneerlijkheid en zwijgverbod geef ik aan jullie terug het is niet van mij het hoort niet bij mij. Alle ellende en pijn de eenzaamheid die mij aangedaan is door mijn familie behoort aan jullie en niet aan mij dealen jullie er maar mee. Ik heb het lang genoeg gedragen, het is tijd dat jullie nu jullie eigen tekort komingen gaan inzien.
Helaas heb je familie niet voor het uitkiezen.
Reactie plaatsen
Reacties