Brief aan mijn moeder figuur

1 van de moeilijkste brieven ooit die ik probeer te schrijven vanuit mijn gevoel naar mijn moeder. Hoe graag ik de zeldzame kleine mooie momenten krampachtig vast wil houden doen alsof die er juist toe doen en de vaak overspoelende pijnlijke momenten er niet meer toe doen om het enigszins dragelijk te maken in mijn dagelijkse leven.

Ik ben niet eerlijk naar mijzelf verdring mijn eigen stem en eigen behoeftes en pijnlijke verscheurende emoties ik wil ze liever niet inzien want wie hoort mij echt? Niemand denk ik dan. Ik ben nu op een punt dat het mij eigenlijk niet boeit wie mij hoort als ik mijzelf maar hoor! Al wil ik het liefste ervan wegrennen, deze laag … dit heb ik ook heel erg lang gedaan.

Een tijdje geleden op school leerde ik dat ze naast elkaar mogen staan de woede naar jou mam maar ook mijn verdriet en gemis van een moeder figuur, wat ik alleen niet zo heel handig deed is de echte pijnlaag niet erkennen er niet laten zijn. Voelde oké de pijn deed er eigenlijk ook niet eens meer toe. Ik kon mezelf niet naar deze schrijnende verdrietige plek bewegen ik wilde verder door met mijn leven.

Liever ontkennen ging ook niet meer doordat er een opening werd gemaakt hoe hard ik ook mijn best deed om daar weg te blijven, de rist werd open getrokken, mijn pijnlijke wond spatte open, alsof een ballon die ineens uit het niets knapte, het overviel mij. Het lukte mij niet meer om de mooie momenten zo vast te houden omdat ik de pijn niet wilde voelen, de pijnlaag van verdriet en het enorme gemis, de leegte, de eenzaamheid. De veiligheid die jij mij had moeten geven als moeder bleef uit!

Het raakt mij, het maakt mij weer klein bevroren verstijfd om dit daadwerkelijk op deze manier onder ogen te zien en op te schrijven en terug gaan naar de onbeschrijfelijke pijnlaag. Om erkenning aan mijzelf te geven wat ik zo gemist heb 2 handen die mij veiligheid hadden moeten bieden en geven. Een stem die mij gehoord, gezien, maar vooral GELOOFD had!! Mijn moeder die haar kleine meisje mij had moeten beschermen!!! Meer was er niet nodig geweest!!!!

Jij mam als mijn moeder hebt gefaald de tranen lopen over mijn wangen mijn ogen branden bij het schrijven en terug gaan, die pijnlijke laag toe te durven laten om deze erkenning aan mijzelf te geven die ik nu nodig heb omdat jij te laf was. 

Het doet mij pijn onbeschrijfelijk veel pijn, Alleen en Eenzaam zo was mijn jeugd, voldoen aan jullie verlangens jullie perverse gedrag. Jullie legde mij ziekelijk gedrag op het gedrag dat van jullie was ik heb hier nooit om gevraagd. Mijn blauwdruk is enorm beschadigd, ik zoek, ik verzuip, ik zoek veiligheid, ik voel mij alleen al heel erg lang ik vind geen echte veiligheid ik ken het niet. Als ik ooit denk ergens of bij iemand mezelf veilig te voelen ga ik hard op mijn bek en is het achteraf echt niet veilig. Bestaat veiligheid wel? Geprint in mijn blauwdruk!

Je leerde mij vliegen zonder vleugels want deze hebben jullie van mij afgescheurd een diepe wond als gevolg dit heb jij van mij afgenomen. Ik kan jou niet vergeven wat je fout gedaan hebt, ik kan maar tot 1 conclusie komen, ik ben het voor jou nooit waard geweest!!!

Vaak hoorde ik jou over je eigen jeugd praten, het was zo zwaar en je had je eigen vader gemist, dat geloof ik graag ik wil jou die erkenning wel geven, Ik hoop dat jij mijn stem ergens nu ook kan horen …. Mijn jeugd was totaal niet beter en erger als jou jeugd ik had geen vader en moeder die van mij hielden, die mij zagen noch een mama die mij GELOOFDE! Had ik maar geen vader geloof mij die heb ik helaas niet gemist.

Verdriet, pijn, onveiligheid, en gemis ik huilde mijzelf elke keer hoor goed elke keer, na de lichamelijke misbruik in slaap. Wat ik kreeg  keer op keer misbruik geestelijk en lichamelijk en hij zijn hand liet gaan waar dat niet hoorde, de andere hand op mijn mond ik mocht geen geluid maken stil zijn gesnoerd het zwijgen opgelegd.

Mam jij had wel contact met mij maar geen verbinding, ik moest mijn eigen veiligheid waarborgen wat niet ging ik was een kind ik was jouw kind toch? Zie het als een glazen muur wat er om mij heen staat, ik zag en hoorde jullie allemaal maar jullie hoorde en zagen mij NIET!!! Elke dag walste jullie over mij heen druk bezig met jullie eigen belangen en verlangen zonder 1 seconde te denken wat voor schade dit voor mij het kind had. Jij geloofde mij niet! jij lag mij net zo hard het zwijgen op verbood mij om er ooit nog over te praten!

Onbegrip is wat mij vaak bezig houd ik snap het echt niet hoe een moeder dit kan doen. Het is jou schuld dat hij ongestoord elke keer zijn gang kon gaan en mij dit heeft aan kunnen doen.

De uitbreiding ging verder naar mate ik ouder werd, de schuur die verdomde muffe stinkende schuur daar was het gedrag nog een stap erger, zelfs buiten spelen was niet meer veilig dan werd ik ook wel gevonden en de schuur ingesleurd. Zwijgend in het donker zijn gekreun van genot aanhoren. Ik geef je al jou tekortkomingen terug, ik hoef niet meer te dragen voor jou, ik kan het niet meer ik wil het ook niet meer ik ben opgestreden te moe ik kan het letterlijk niet meer opbrengen. Jaren lang wist ik niet beter ik ben slecht, en wat doe ik er toe? Ik vroeg er soms toch ook zelf om? Dat was zo normaal voor mij maar normaal was het niet het is Ziek, Zieker en Ziekelijk verrot!!!!

De haat naar mezelf is enorm dat raakt en komt binnen het doet zo een pijn het is fucking oneerlijk en verdrietig eenzaam en een alleen gevoel dit is mijn erfenis, dit is wat jullie nagelaten hebben aan mij, dit verscheurde gevoel hebben elke dag weer!! Maar deze fucking hel heb ik niet verdient wat mij is overkomen is jou schuld! Jouw misdaad!!!

Ik heb er geen goed woord er voor over, hoe kan een moeder dit haar eigen kind aan doen? Ik begrijp het niet tot de dag van vandaag heb ik alleen maar onbeantwoorde vragen die mij soms tot waanzin drijven, en waanzin van eenzaamheid geven. Ik geef alles aan jou terug!!! Er is geen enkele reden dat jij je zo gedragen en misdragen hebt en er niet was voor mij, je eigen kind. Ik jou kind had jou zo hard nodig, nee mam ik had jou mega hard nodig, jij was mijn moeder die mij had moeten beschermen dat was jou taak!

Jouw altijd eeuwige smoesjes, jouw uitvluchten, Jouw altijd slachtofferrol maar verdomme door jou voel ik mij sinds weken echt het slachtoffer. Ik heb dit Verdomme niet verdient!! Gevoel van onmacht, boosheid en verdriet waarvan ik niet weet hoe ik het uit kan leggen dat wat mij verscheurd en mij zo eenzaam en alleen laat voelen. Ik ken nog steeds geen heelheid.

Ik haat jou met elke vezel in mijn lijf, elk haartje op mijn lichaam en elke ader die door mijn lijf stroomt!! Omdat jij mij niet zag staan, ik deed er niet toe, jij beschermde mij niet. Ik ben niets en niemand geweest buiten jou slaaf om. Zowel in huis als voor jouw man hoor goed JOUW MAN die ik niet hoorde te bevredigen in zijn  behoefte! Dit was jou taak niet de mijne.

Alleen, eenzaam en machteloos kijk ik terug naar alle pijn die verscholen in mijn lijf zit ik kan jouw niet meer confronteren met je eigen ziekelijke gedrag. Is dat wat mij nu nog meer raakt. WAARSCHIJNLIJK WEL!!!! Jij was te laf om te blijven en vrat je liever dood als je eigen wangedrag onder ogen te komen. Jullie achtergebleven sporen en jullie erfenis! Is waar ik elke dag mee opsta en naar bed ga gebroken gevoel ik ben geen geheel al doe ik nog zo mijn best al wil ik nog zo graag zover ben ik nog niet ik voel het ook nog niet.

De afgelopen weken kwam je geregeld langs in mijn dromen, ik stuurde je weg stond op blote voeten op de natgeregende stoep de kou trok door mijn warme lijf heen. De nacht erna liet jij mij de boot zien is dit wat je mij wilde vertellen dat ik 1 veilig plekje had vanaf mijn 10e jaar? Is dat wat jij mij wilde vertellen dat het allemaal wel meevalt en ik mij niet zo aan moet stellen want jij was het slachtoffer……. Ik hoor het je zo zeggen waarna jij dan je tranen zou laten lopen en ik weer medelijden met je gehad zou hebben.

En nog steeds is het aan het water een veilig rustig plekje voor mij bizar hoe dit doorspeelt.

Ik hoef jou niet te vergeven ik ben oprecht klaar met jou!
ik kan het jou ook niet vergeven!!
Ik wil het je ook niet vergeven!!

De goeie zeldzame momenten doen niet op tegen alles waar ik in opgegroeid ben daar waar jij mij in op hebt laten groeien. Zo hard had ik een moeder nodig dit schreef ik al eerder in een brief aan jou alleen NIET mijn moeder!! 

Zaterdagochtend 18 dec voel ik onrust in mijn lijf, drukkend gevoel op mijn borst en een enorme knoop in mijn maag ik zoek naar de waarom….

Een herinnering komt boven Tranen vloeien…. Eettafel een tegeltje met de tekst: 
Wat vader doet is nimmer goed
Wat vader doet is altijd slecht
Maar er word zo vaak vergeten van vaders centen word gegeten

Elke avond las ik deze tekst 1 van de redenen dat ik zo slecht at maar ook dat lag aan mij omdat jij niet inzag wat het monster met mij deed, jij gaf hem letterlijk vrij spel en toegang tot mijn lijf. Het enige waar jij voor leefde was jouw Zoon die was jouw alles en heilig dit geeft mij woede en verdriet want:

Waar was ik?
Wie was ik echt?
Wie ben ik nu echt?

Ik ben onzichtbaar al doe ik nog zo mijn best dit is wat ik heb meegekregen vanaf mijn bestaan ingeprent in mijn blauwdruk. Ik zeg altijd ik ben niet zielig hoor, ik red mij wel! Mam ik red mij niet, ik zoek, ik probeer om niet te verzuipen in alle pijn en verdriet die jullie maar vooral jij hebt achter gelaten.

Sinds kort voel ik het de afgelopen weken: ik ben echt enorm zielig, het enigste waar ik zo naar verlangde is dat er ergens op deze aardkloot een moeder was die mij gewoon simpel even vast had willen houden en gezegd dat ik het wel waard ben, een moeder waar ik even tegen aan had mogen leunen die mij had begrepen en gehoord een moeder die mij zou geloven, hoe alleen en eenzaam ik mij voel mijn leven lang.

Dag in dag uit door alle misbruik en mishandelingen die mij zijn aangedaan.

De liefde ontvangen die ik niet gekend heb gaat mij verdomde moeilijk af beter veilig op afstand dat is vertrouwder. De seks die ik jou man gaf de klappen die ik ontving voor jou omdat ik voor jou opkwam en voor jou zorgde elke dag weer omdat het zo hoorde dat is mij geleerd. Wat had ik nodig? Een moeder die mijn had gehoord, van mij had gehouden die er echt geweest was. Ik ben het waard een leeg woord wat is waarde ik was niks van waarde dat staat geprint in mijn blauwdruk.

Alles geef ik terug wat van jou is, zelfs de mooie kleine momenten ik hoef en wil ze niet meer ze wegen niet op tegen alle pijn die ik voor het eerst de ruimte durf te geven omdat de wond werd open gereten. Krachtig maak ik deze keuze en leef ik even voor mijn eigen. Blij en dankbaar dat ik niet op jullie lijk, ik mijzelf anders heb opgevoed ondanks deze gedachten erken ik mijn eigen pijn laat ik het er voor het eerst in mijn fucking kak leven echt zijn.

Gegroet de dochter die jij nooit echt hebt ontmoet.