Retraite oktober 2023

Wat een week in Marmaris, bijna onmogelijk om wat ik ervaren heb op te kunnen schrijven.
Een paar woorden waar ik meteen aan denk: verbinding, warmte, vertrouwen, veiligheid, herkenning, erkenning, eigen tempo, focus op mezelf, leren van elkaar, delen, ervaren, genieten, groeipijnen, slappe lach, rust, intense opdrachten, overgave, massage aandurven, hulp durven vragen.

Door de warme, veilige verbinding in de groep is het mogelijk om te groeien, om te durven. Het is een warm bad.
Omdat iedereen een zelfde soort achtergrond, met een eigen verhaal heeft, hoef je niet zoveel uit te leggen. Is er meteen heel veel begrip.

Natas en Nicole begeleiden de groep open, warm en delen hun eigen verhaal. Ze zijn er echt, lopen met ons mee, steunen, helpen, zorgen, de hele week, zelfs s nachts als dat nodig is.

Het was een pittige week, waarin Natas en Nicole heel goed aanvoelde wanneer er een rustmoment nodig was in het programma.

Een week die ik iedereen met een misbruik verleden en die de behoefte heeft om te groeien, zou toe wensen. Gun het jezelf, je maakt gegarandeerd mooie stappen, leert een hoop over jezelf, krijgt zoveel warme ervaringen.

Heel blij dat ik mezelf deze week gegund heb. En zo’n mooie vrouwen leren kennen, een soort nieuwe familie/ sisterhood. ❤️

Deze reis kwam voor mij precies op het goede moment. Mijn therapie was net de week ervoor beëindigd omdat ze vonden dat ik meer hulp nodig had en hierdoor viel ik in een gat. Ik kwam aan op Schiphol met heel veel spanning. Maar het warme onthaal liet de spanning al snel wat zakken. Eenmaal in het vliegtuig ben ik even in mijn eigen bubbel gegaan door te tekenen en muziek te luisteren zodat de spanning wat kon afzakken. Toen we bij het hotel aankwamen hebben we eerst rustig kennis gemaakt en onze koffers uitgepakt. We kregen een prachtige werkmap waar we deze week in aan de slag gingen. Wat ik als heel fijn heb ervaren is dat iedereen zijn of haar eigen grenzen had en deze gerespecteerd werd. Bij de eerste voorstelronde waar iedereen zijn of haar verhaal kort vertelde klapte ik al dicht. Ik vond het te spannend, ik vond de tranen te ingewikkeld om te laten lopen en het zorgde voor angst. Om dan te horen dat iedereen zijn of haar eigen tempo mocht aanhouden, voelde erg fijn.
Daar waar anderen op een gegeven moment durfden te vragen om een hand of een knuffel was dit voor mij juist heel spannend. Ik heb mijn hele leven alles zelf willen doen. En die hand of knuffel was nog een stap te ver. Ondanks dat ik dit niet wou bleef het aanbod en de vraag komen. Hierdoor kreeg ik steeds meer het gevoel dat ze niet weg zouden gaan, me niet alleen of aan mijn lot zouden overlaten. Ik mocht de warmte voelen die ze aan de anderen gaven en steeds meer durfde ik te voelen dat ik het niet meer alleen kon en ook niet wou. Ik heb best veel momenten gehad dat ik volledig in mijn hoofd belandde, herbelevingen had en dissocieerde. Maar hoe verder de week kwam hoe meer ik wel om die hand durfde te vragen. Heel voorzichtig durfde ik aan te geven dat ik af en toe wat hulp nodig heb. En uiteindelijk zette ik me over mijn allergrootste angst heen. Al 29 jaar heb ik niet meer oprecht een knuffel toe gelaten. De laatste was van hem, toen ik negen was. En eerst was het ongemakkelijk, met mijn armen langs mijn lijf en kwam het niet binnen. Maar stapje voor stapje. Kon ik steeds meer een knuffel toe laten. En dit voelde zo veilig, en tegelijkertijd zorgde het voor angst, want wanneer komt dan de boosheid, de afwijzing. Ik werd overspoeld door schaamte. Maar telkens waren Natas en Nicole er. Ze liepen niet weg, of liepen zelfs met me mee als ik letterlijk voor mezelf op de vlucht was. Ze werden niet boos. Voor het eerst na al die jaren voelde ik me gezien, gehoord en ook nog eens veilig. Ik ben ze hier zo ontzettend dankbaar voor.
En wat een groep hadden we. Ik heb de anderen in mijn hart gesloten, en ik heb zo ontzettend veel verbondenheid en liefde ervaren deze week. Zo fijn om herkenning te vinden en te voelen. Ik heb me op momenten afgezonderd omdat ik soms overspoeld werd door alles en mijn eigen veilige bubbel met koptelefoon en zakdoek dan even veiliger voelde, maar ook dat was ok. Ik heb veel mogen leren deze week, en wat mij weer een beetje licht in mijn donkere hart heeft gegeven is het gevoel dat je niet alleen bent en je om hulp mag vragen. Wat een ontzettende lieve, oprechte en warme vrouwen zijn Natas en Nicole.

Wat een bijzondere week

Toen ik via Facebook wist dat deze week er was heb ik me opgegeven.
En wat heb ik ernaar uitgekeken maar wat vond ik het spannend!!!
De reis naar Schiphol was ik erg stil in de auto me bewust dat er al iets aan de oppervlakte zat

Éénmaal op Schiphol bij het zien van de groep vrouwen wist ik dit gaat bijzonder worden!

Deze week was enorm bijzonder er was ruimte voor emoties en het mezelf kunnen zijn en mocht het er zijn en ik vond het niet gemakkelijk want verbinding maken is iets waar ik zo naar opzoek was.....ik was ten diepste opzoek naar mijn Ik die ergens was en ook weer niet.
Het weten dat Natas en Nicole er waren en dat je zonder schroom kon zeggen "hebben jullie even"
De tijd in de ochtend met elkaar het bezig zijn met wat er van binnen leeft kan ik alleen maar zeggen de reis naar binnen is bij echt begonnen en was het voelbaar wat er leeft en was ik verbaasd dat ik bepaalde dingen ervaarde zoals nooit tevoren....het misbruik heeft dingen zichtbaar gemaakt en waar ik geen zicht had is dat nu ontstaan!
Maar ook de liefde van de andere vrouwen de verbinding die daar was wauw bedankt lieverds ❤️ Samen sterk

Turkije heeft voor mij veel opgeleverd in vele opzichten en grenzen heb ik verlegd en zijn er hordes genomen en heeft het voor mij een nieuwe weg opgeleverd en ben ik echt gaan voelen!!! Zo dankbaar dat mijn hart nu vertelt datgene wat ik wilde wegstoppen ik Ben Baukje en ik ben mooi en ik mag er zijn en dit is zichtbaar en tastbaar geworden een nieuwe indentiteit is er ontstaan

Ook de begeleiding van Natas & Nicole bijzonder dichtbij en zeer liefdevol ❤️

Bedankt Lieverds!!!

Verbintenis met een banaan in je oor.

Toen ik de oproep bij Natas online zag staan, kreeg ik gelijk het gevoel; Dit moet ik doen. Ik heb me dezelfde dag nog aangemeld. De maanden die erop volgden sloeg de twijfel en angst toe. Ik wilde bijna afzeggen. Maar eenmaal op Schiphol bij de eerste ontmoeting met de andere vrouwen begon het loslaten al.

En dat bleek één van de kernwoorden van de week. Niet loslaten in de zin van dat we ons verleden maar moeten vergeten, maar onze emoties met alles erop en eraan, mochten er juist zijn. Of ik nou in een alter schoot midden op het drukke vliegveld, of op ons “werkbalkon”, en iedereen me bizar zag doen (eeej, that’s me, deal with it!). 

Uit mijn hoofd. De rust opzoeken door bijvoorbeeld door te ademen, schrijven, veel schrijven. Ik heb geen crisis en eindeloze gedwongen opnames op de High Intensive Care nodig. Ik kan zelf uit een crisis komen

Momenten van pure rauwe pijn, tot ontzettend de slappe lach (iets met een toetje en chocolade saus op mijn neus, zingen in de bus en boot bij Turtle beach, bananen in mijn oor).

Maar wat mij altijd zal bij blijven is de enorme diepe band die we met elkaar gekregen hebben. We zijn voor altijd verbonden, en deze dappere vrouwen hebben niet alleen zelf enorme stappen gezet, ze hebben mij ook geholpen ontzettend grote stappen te stappen te nemen. Of het nou tijdens het dagelijks “werken” was, tijdens een uitje, of gewoon s avonds op het terras. We zagen en hoorden elkaar. Een half woord was genoeg om te snappen wat de ander voelde. Ik hoef me niet meer te schamen. Heb ik nooit gehoeven.

Ook juist de switches, onzekere huilbuien, de woede, de dissociaties, het regelmatig overgeven (letterlijk eruit gooien) en alle andere dingen die kwamen kijken, hadden een doel. Gedurende week voelde ik mezelf elke dag een beetje veranderen. Zoals Natas het zo mooi omschreef, ik begon te leven. Toen ik één van mijn schrijfsels voorlas aan de groep, wat vreselijk moeilijk was, want het was een heftig verhaal, voelde ik me zo levend. Het deed verschrikkelijk pijn om hardop uit te spreken, maar ik wist dat ik veilig was bij de lieve dames. Naderhand was er een moment van stilte, waar we in de kring elkaars hand vasthielden. Ik voelde de lucht in mijn longen, mijn bloed stromen, mijn hart kloppen. Ik besta.

Er is zoveel te delen over afgelopen week, ik zou pagina’s vol kunnen schrijven. Het was de mooiste en meest bijzondere week van mijn leven.

Dank jullie wel, lieve lieve lieve Natas en Nicole. Ik hoop dat jullie beseffen hoe ontzettend bijzonder deze week voor mij was. Zonder jullie als “leiding” was dit niet mogelijk geweest. Ik ben zo dankbaar! Voor jullie, de andere vrouwen, en zelfs een beetje voor mezelf. Maar ook voor José Al, die ook in Marmaris was en ons ook fantastische inzichten heeft gegeven. Dankjewel lieve, krachtige vrouw.

Mijn doel is bereikt. Rust en vrede in mijn hoofd. Met een banaan in mijn oor.

Liefs Tessa