Partner van slachtoffer verteld

Ik ben Marcel, ik ben geen slachtoffer, maar de partner van een slachtoffer, of overlever, hoe je het ook wilt zien. Ik ben gevraagd om mijn verhaal te delen. Misschien is het niet wat je wilt lezen, of wat je ervan verwacht.

Ik hoop dat er mensen zijn die uit mijn verhaal kracht kunnen putten, hoop kunnen vinden of steun kunnen destilleren. Want, als slachtoffer sta je niet alleen en als partner van ook niet. 

Ik ben inmiddels 49 jaar en 20 jaar getrouwd. Die 20 jaar zijn niet altijd even makkelijk geweest.  Online en telefonisch, een echte ontmoeting heeft nog wat voeten in aarde gehad. Maar zoals ik al zei, we leerden elkaar kennen, we leerden elkaar goed kennen, tot wij in real life afspraakjes gingen maken. Een aantal pogingen hebben wij daarvoor ondernomen. Elke keer kwam er iets tussen van haar kant. Overwerken, pech, dubbele afspraak. Tot die ene keer dat we op zondagmorgen heel vroeg afgesproken hadden. Vanaf dat moment waren we steeds vaker samen om elkaar echt goed te leren kennen en aan een toekomst samen te werken. Nu weet ik dat dit signalen waren.

Die toekomst kwam er, met hier en daar een hobbel, die we glad konden strijken. Samenwonen en kinderen krijgen, beestje erbij, niets bijzonders. Alles was mooi en we genoten volop van het leven! We groeiden steeds dichter naar elkaar toe. Ons leven samen begon zich goed te vormen.

Hier en daar waren er wat veranderingen, andere carrière, woonplaats , niets bijzonders. Maar op de een of andere manier waren er steeds meer downs dan ups, of de dalen waren dieper. Ook hier weer,  signalen. Ik herkende ze niet. Kortom ik merkte dat er iets was. Soms ging het om keuzes, soms de opvoeding van de kinderen, maar altijd was er iets dat meespeelde.

Uiteindelijk kwamen wij samen, na 13 jaar vechten voor een van onze zoons, in contact met een psycholoog voor onze zoon en tijdens die gesprekken kwamen er verschillen aan het licht, verschillen waar wij  nooit bij stilgestaan hebben. De gesprekken leidden tot meer gesprekken, gezamenlijk of afzonderlijk. De afzonderlijke gesprekken leidden tot meer gesprekken en uiteindelijk besloot mijn vrouw op mijn advies hulp voor zichzelf te gaan vragen. Ik wist niet exact waar het over ging, maar iemand die de inzichten krijgt om voor zichzelf therapie aan te vragen,  zal er verdomd goede reden voor hebben dacht ik bij mijzelf.

In de tijd dat ik mijn vrouw kende had ik wel eens wat opgevangen en er over gesproken met haar. Nooit had ik kunnen bevatten wat er werkelijk gespeeld had. Onze gesprekken hadden nooit die diepgang over dit onderwerp. Toen ik erachter kwam waar het voor was, was ik geschokt. Nooit had ik dit kunnen bevatten! Niet omdat ik mijn kop in het zand steek hiervoor, of dat ik niet wist dat dit bestond, maar mijn eigen vrouw, de moeder van mijn kinderen, de persoon waar ik al jaren mee samen ben. Die dit soort geheimen meedraagt.

Waarom wist ik dit niet?  Waarom had ik de signalen niet gezien?  Maar ook wat moet ik hiermee? Wat kan ik er mee? 

De therapie sessies zelf ben ik een aantal keren bij geweest, op verzoek van de therapeut. Ik was diep onder de indruk en soms geschokt. Wanneer ik niet aanwezig was, kreeg ik van mijn vrouw altijd een mondeling verslag. Soms kreeg ik alleen maar het verzoek  " hou me vast". Die dagen waren het ergste voor mij, ik wist niet waarom en ik kon alleen maar vasthouden en stiekem huilen.

Ook hier weer signalen. 

Toen ging mijn vrouw schrijven,  zeer fanatiek en ja als dan de hardware niet meewerkte, zorgde ik voor nieuwe hardware zodat zij daar geen last meer van had.  Ze schreef meer en meer. Eerst de hoofdlijnen  en daarna steeds gedetailleerder. Nu weet ik waarom. Ze liet mij ook regelmatig lezen. Het was moeilijk , heel moeilijk. En als er dan ook nog om een reactie gevraagd wordt over hetgeen je net gelezen hebt….., het enige dat ik mij voor kon houden was dat ik alleen maar letters zag, zij heeft het moeten doorstaan. 

De sessies gingen voort, week na week, maand na maand. Er werd meer geschreven, gelezen en gesproken. Ik ging inmiddels niet meer mee naar de sessies, mijn vrouw had het liever niet. Ik kreeg elke keer een update en er werd geschreven en gelezen. Ik vond het prima, als ik zou forceren om toch mee te gaan zou ik mogelijk in de weg staan van de therapie dichtte ik mijzelf toe en daarmee het proces afremmen. Dus beter om de therapie alleen te laten volgen. Achteraf zeg ik dat het beter is geweest om die keuze bij mijn partner te laten, zodat zij de regie had. 

Ondertussen werd er naast het schrijven druk getekend, geschilderd en gedichten werden gemaakt. Misschien herkenbaar voor sommigen. De stemming werd er wel beter op en we spraken nog meer met elkaar. We gingen soms samen even eruit. De Veluwe of een weekend in een hotel, gewoon om samen te zijn en niet gestoord te worden in onze diepgaande gesprekken. We maakten steeds vaker weer echt verbinding. Bij alles wat we deden dachten we vooral aan de ander. Ja ook mijn vrouw dacht zeker aan mij want niet al onze diepgaande gesprekken gaan over therapie meer.

Inmiddels zijn we namelijk op een punt gekomen dat ik ook issues heb en daar moest ook over gesproken worden. En zo makkelijk ik dat hier opschrijf…. Zo makkelijk ben ik en zijn mijn issues niet. Of het komt doordat mijn vrouw handvaten kreeg van haar therapeut, of omdat zij mij gewoon zo goed kent maakt geen verschil. Ze heeft mij geholpen en ook daarmee zijn we weer dichter naar elkaar gekomen.

De gesprekken gaan inmiddels niet alleen meer over therapie, of mijn issues. Het gaat om de toekomst, onze toekomst, de kinderen en alle andere onderwerpen waar een normaal stel ook over praat. Al is er natuurlijk altijd de vraag is er wel een normaal stel?  Ik zeg van niet.

Als er iets is wat ik geleerd heb gedurende de afgelopen jaren, is het wel dat er zo ontzettend veel slachtoffers zijn, bewust en onbewust. En nog erger , er zijn ook ontzettend veel daders. Ik hoor bij een derde groep, partners van slachtoffers. Ik heb geen medelijden nodig, ik heb daar geen therapie voor nodig en ik heb er ook niet om gevraagd om gestraft te worden maar soms heeft het wel zo gevoeld. Dat ik gestraft ben om wat een ander mijn partner heeft aangedaan. Nogmaals ik heb geen therapie nodig of medelijden. Maar om nu te zeggen dat het een makkelijke tijd geweest is….. nee , absoluut niet!

De onmacht, de woede, de haat, de liefde en alle emoties en gevoelens waar je tussen heen en weer geslingerd wordt is niet makkelijk. Ik heb meer dan eens het gevoel gehad om er mee te willen stoppen, om daders op te sporen  en wraak te nemen. Eigenlijk alle emoties en gevoelens die, en dit is een aanname van mij, de slachtoffers zelf ook gehad hebben.

Ik kan het mis hebben, maar ik bedacht mij iedere keer, mijn vrouw heeft dat ook niet gedaan en dat is om een reden. Zij heeft therapie om af te rekenen met het verleden. Als ik er mee zou stoppen, dan komt dit mega hard aan en zal dat niet gebeuren. Als ik een dader zou opsporen en wraak zou nemen, dan zitten daar zeker gevolgen aan vast waardoor het verleden voor altijd verbonden blijft. Ga zo maar door.

Het beste is het om de weg van het slachtoffer te volgen, het is de enige manier om te dealen met het verleden. Zo lang als ik dat pad volgt, zal het ons  dichter bij elkaar en sterker maken. Nu na jaren therapie, ja echt, kan ik zeggen dat mijn partner en ik samen alles aan kunnen. We zijn sterker dan ooit, we kennen elkaars diepste geheimen en gevoelens. Wij zijn voor elkaar het beste dat er is. Zij in ieder geval wel voor mij.