Na 22 jaar later

22 jaar later:

Vandaag is mijn meisje jarig 22 jaar, pas nu kan ik echt terug kijken op mijn bevalling, de gedachten spoken de hele dag al rond in mijn hoofd, daarom besluit ik het maar op te schrijven zodat ik het zichtbaar maak.

1 juni 2001, 7.15 uur zaten mijn partner en ik samen in de auto. We reden naar het ziekenhuis. Ik werd ingeleid omdat de zwangerschap 40 weken en 6 dagen duurde.
Om 7.30 uur moest ik mij melden in het rkz in Beverwijk.

Die ochtend al een klysma moeten gebruiken, steeds naar de wc, enorm irritant maar goed, het schijnt dat het beter is voor de bevalling.
Ik werd ingeschreven en opgenomen. Banden om mijn buik, er werd gekeken of er al weeën activiteit was, alles was rustig en een sterk hartje te horen.

Hier kan ik op weg zweven. Dit maakte het vastgeketend liggen in bed dragelijk. Tegelijkertijd was het rustgevend om ons kleine wondertje nog veilig in mij te mogen horen.

Er werd een goedje ingespoten vaginaal om de baarmoedermond week te maken. Er gebeurde van alles en de bevalling was begonnen op naar de 10 cm.

Rond 12.00 uur 4 cm ontsluiting en werden de vliezen gebroken met een soort lange haaknaald.
Er gebeurde veel in mijn gedachten, angsten immers wist niemand van mijn eerdere horror bevalling alleen mijn moeder.
Rond half 1 super misselijk en overgeven…

Mijn moeder zou bij de bevalling zijn en kwam exact op een pittig moment aan, er werd verzocht of ze even wilde wachten.
Rond 12.45 uur kwam ze binnen lopen.
Ze zei hoi en ging op de stoel zitten.

Ik had pittige weeën, en was totaal in mijzelf gekeerd, verward, eigenlijk was ik er in mijn hoofd al niet meer bij.
Ik kreeg ook een kapje met vieze lachgas, de verpleegster een Surinaams vrouwtje duwde steeds opnieuw dat kapje met stinkzooi waar ik duizelig van werd op mijn mond, ik probeerde haar weg te duwen maar mijn krachten waren weg uit mij gezogen alsof ik verlamd in bed lag.

Rond 16.30 uur had ik volledige ontsluiting en ik werd naar de verloskamer gereden. Bevangen van verschillende emoties en angsten ging ik de bevalling in. De longen uit mijn lijf geperst, doodmoe maar mijn baby kwam niet.

Totaal uitgeput werd de vacuümpomp op mijn baby haar hoofdje gezet. Het inbrengen was pijnlijk, en ik nog meer getriggerd omdat ik ineens een man bij mijn ontbloot onderlijf ging zitten.

De mannelijke arts op een krukje zijn ogen gericht op mijn beschadigde lijf. Het inbrengen van dat ijzeren ronde koude ding gaf een enorme brandende pijnlijke scheut, maar iets zeggen dorst ik niet. Mijn partner stond naast mij, al kon ik niet veel hebben hoe lief en meelevend hij ook was.

Mijn moeder? Ik verlangde naar haar steun, haar hand die de mijne vast zou houden, de woorden die ze had uit mogen spreken, geruststellende woordjes, een washandje op mijn voorhoofd omdat ik het enorm heet had, een slokje drinken geven omdat ik dorst had….

Maar mijn moeder zat nog steeds ergens aan het voeteneinde achter de arts die dat ronde harde koude ding bij mij naar binnen geduwd had, dat ronde koude ding. Hij die mij opnieuw dat brandende gevoel gaf, alsof mijn vel verscheurd en uit elkaar gerukt was.

Er werd hard getrokken aan die stang die verbonden was aan een apparaat wat herrie maakte, mijn gedachten ? Ik was weg, vertrokken, verstijfd Verlamd.

De pijn voelde als de verkrachting brandende stekende pijn, verscheurd!

Na 10 min trekken aan die stang kwam om 18.17 uur mijn meisje ter wereld, een koppie met een donkere bos met haartjes, ik koesterde haar warme natte lijfje met heel veel tranen.

Iets zeggen kon ik niet, ik had geen stem meer. Ik was letterlijk op en overspoeld door alle gebeurtenissen en emoties.

Mijn moeder, waar was de vrouw die bij mijn bevalling was om mij te steunen en moed in zou spreken?

Waar was mijn moeder???

Dat koude ronde ding heeft ervoor gezorgd dat ik een totaalruptuur had en er moest gehecht worden. De arts deed dit zonder verdoving, de vishaak dat is de beste omschrijven, dat boogje wat ik voelde bij het hechten, te bizar. Ook hier kon ik niets zeggen, weer afwezig verdoofd al schreeuwde ik in mijn hoofd alles bij elkaar.

Mijn baby meisje dicht tegen mij aan en tranen alleen maar tranen.

Pas nu kan ik echt voelen hoe erg ik een moeder gemist heb, een moeder die mij in zachtheid en liefde gesteund had.
Pas nu kan en durf ik te kijken naar de schade, leegte en verdriet die zij teweeggebracht heeft.

Een moeder ben je niet door een status, een moeder ben je als je handelt vanuit je hart.

22 jaar later!!